Сухејл Хамави, либански државјанин, кој се врати во својата татковина откако опозициските групи го соборија сирискиот режим и ги ослободија затворениците од Седнаја и другите озлогласени затвори во Дамаск, го сподели своето ужасно искуство за време на 33-годишното заробеништво, јавува Анадолу.
Режимот на Башар ал Асад управуваше со голем број центри за тортура низ земјата наречени „центри на смртта“.
По падот на режимот во текот на викендот и преземањето на власта од опозицијата, беа ослободени антирежимските затвореници кои беа држени во Седнаја и во другите притворни центри.
Меѓу нив беше и Хамави, кој беше ослободен од Седнаја, неславно позната како „кланица на луѓе“ поради своите брутални практики на тортура.
Како жртва на режимот на Асад, кој мачеше стотици илјади луѓе, тој беше киднапиран од сириските сили во Либан во 1991 година. Потоа беше уапсен и префрлен во различни затвори во Сирија.
Обвинет дека се спротивставил на сириската окупација на Либан од 1976 до 2005 година, Хамави беше во затвор 33 години во нехумани услови.
– „Немав надеж дека некогаш ќе се вратам во татковината и кај семејството“
Зборувајќи за новинарите, Хамави ја изрази својата благодарност што ја вратил својата слобода и се вратил во Либан по повеќе од три децении заробеништво.
Тој раскажа дека е меѓу стотиците Либанци уапсени од сириското разузнавање во 1991 година поради противењето на сириското воено присуство во Либан.
Хамави го опиша незамисливото страдање што го преживеал во сириските затвори.
„Бев осуден на доживотен затвор во Седнаја. Денес се вратив во мојот роден град Чека, истото место каде што сириските сили ме приведоа пред 33 години“, рече тој.
Прво бил префрлен во притворниот центар Анџар во долината Бека во близина на либанско-сириската граница, а подоцна бил во притворните центри во Дамаск и Латакија пред да биде испратен во Седнаја.
„Поминав 15 години во самица пред да ме стават во заедничка ќелија во Седнаја. Секој ден беше мачење. Од моментот кога бев приведен, секој здив што го земав го чувствував како агонија. Немав надеж дека некогаш повторно ќе го видам моето семејство. Посетите беа целосно забранети и немавме контакт со надворешниот свет“, рече тој.
Хамави го опиша своето затворање како состојба на постојан очај и лишување, додавајќи дека изгубил секаква надеж за слобода.
Дури и кога слушнале гласини за настаните надвор, темпото на развојот на затворениците им дало малку очекувања за неизбежно ослободување.
„Кога слушнав пукање, не знаев кој дојде да ме ослободи. Пешачев 15 километри пред некој да ме однесе во Либан“, рече тој.
Според либанската национална новинска агенција, Хамави е првиот либански државјанин кој се вратил дома откако бил ослободен по падот на режимот на Асад.
– Либански затвореници во сириските затвори
Здружението на либански политички затвореници во сириските затвори проценува дека 622 либански државјани се притворени во сириските притворни центри. Многумина беа киднапирани за време на 29-годишната окупација на Либан од Сирија.
Во овој период, режимот приведе многу либански граѓани, обвинувајќи ги дека се спротивставуваат на военото присуство на Сирија или дека соработуваат со антирежимските групи.
Многумина беа префрлени во сириските затвори, при што семејствата често губеа контакт со најблиските со децении.
Се верува дека некои приведени се ослободени по неодамнешните случувања во Сирија.
– „Кланица на луѓе“
Извештаите од меѓународните организации откриваат дека затворот Седнаја, кој се наоѓа на 30 километри северно од Дамаск, станал центар за притвор за антирежимските активисти и воени противници по бунтот во 2011 година. Под Министерството за одбрана на режимот на Асад, затворот стана озлогласен поради систематските мачења и масовните егзекуции.
Во период меѓу 2011 и 2015 година, извештаите покажуваат дека дури 50 затвореници биле обесени неделно или на две недели, а егзекуциите биле вршени во тишина и тајност. Затворениците трпеа нехумани услови, постојано мачење и намерно лишување од храна, вода, лекови и медицинска нега.
Истрагата од 2017 година на „Амнести интернешнал“ заклучи дека злосторствата извршени во Седнаја, вклучувајќи тортура и масовни егзекуции, се еднакви на злосторства против човештвото. Овие прекршувања беа дел од пошироката политика на систематско насилство врз цивилите на режимот на Асад.
