Почнав да варам кафе, а маж ми ми рече „Ќе скокнам во вода да се оладам малку“. Тој скокна и го немаше.
Таквата млада и храбра Андреа Јанковиќ (25), професорка по англиски и германски јазик, за Телеграф започнува неверојатна исповед, која еден ден би можела да послужи како сценарио за филм.
Со сопругот Марк (26) отишла на меден месец на Малдиви, не сфаќајќи дека патувањето кое треба да го паметат како најубаво во животот, ќе се претвори во вистински хорор. На 13 март тргнале на пат, а само два дена подоцна започнала агонијата која им го превртила животот.
– На Малдивите е многу важно да се знае, како што не предупредија, дека има честа промена на плимата и осеката. Денеска водата може да биде длабока два метри, утре може целосно да се повлече и да ја нема. Мојот сопруг е професионален пливач и нуркач. Кога стигнавме на 14 март, тој скокаше од вилата во која престојувавме, која е среде океанот, а водата беше длабока два метра. Ги снимив неговите скокови. Утрото на вториот ден водата се повлече, а ние не слезевме да видиме колку. Отидов да направам кафе и потоа ми рече „Ќе скокнам да се оладам“. И тој скокна, а јас забележав дека го нема – се присетува Андреа на еден од најстрашните моменти во нејзиниот живот.
За среќа покрај нив имало Данци кои веднаш забележале што се случило. Мажот скокнал по Марк и викал дека не дише.
– Истрчав долу. Мојот сопруг беше син, со скршени заби, без пулс, тоа беше катастрофа – ни раскажува Андреа.
Еден дански сосед, кој престојувал во соседството, опишал дека Марко воопшто не се исправил, бидејќи вратот директно удрил во земјата поради длабочината на водата, која во тоа време била максимум еден метар. Неговата сопруга веднаш се јавила на 911, но неговото срце не чукало. Кога Андреа му дала вештачко дишење, тој почнал да дава знаци на живот.
Чувствуваше кога почна да голта вода, но не можеше да направи ништо.
– Ми кажа дека бил свесен кога скокнал и се удрил и дека сакал да стане, но бил парализиран. Чувствуваше, ми рече, а кога почна да голта вода, беше свесен, но не можеше да направи ништо – додава тој.
Трошоците, вели, биле над 40.000 евра. „За среќа, имавме осигурување. Навистина би сакал да апелирам никогаш да не штедите затоа што никогаш не знаете што може да ви се случи“, вели тој денес, на крајот на краиштата.
Брзата помош го однела Марк, а 30 минути никој не и кажал на Андреа дали е жив или не.
-Почнав да плачам и хистерично бидејќи не ми дадоа ниту грам надеж. По триесет минути станав најголемиот верник. Таа сила и моќ што се разбуди во мене, не знам како да ја опишам, тоа е Божја сила. Тогаш докторот излегува и ми вели „Диши, но мораме итно да одиме во друга болница бидејќи ја немаме потребната опрема. Најверојатно пршлените C2, C3 и C7 се скршени – се сеќава оваа млада жена.
Иако не се разбира од медицина, знаела, вели, дека тоа се пршлените на вратот и само му се заблагодарила на Бога што Марко е жив. Со глисер отишле и во друга болница каде исто така потврдиле дека Ц2 и Ц3 се скршеници, раскрвавени и дислоцирани, а Ц7 бил згмечен.
– Рекоа дека се работи за страшна повреда, дека мора итно да се оперира и дека треба да го испратат во Индија. Велам: “Човеку, каква Индија, дали си ти нормален. Јас, таму. на крајот на светот со него…” – опишува тој, сепак трауматизиран од се.
Беше сама, изгубена, без телефон. Ја упатиле во друга болница за да видат колку е итна операцијата.
– Ми рекоа дека морам да се вратам во вилата во која престојувавме, да ги соберам сите работи и да се пријавам во осигурителната компанија. Многу е важно кога ќе се случи такво нешто веднаш да се пријавите за осигурување, затоа што подоцна не го препознаваат. Ми велат дека од тој остров треба да одиме со Авон до главниот град. Ми рекоа „авионот чини 5.000 евра и засега мора да се плати“. Луѓето со кои останавме рекоа дека ќе платат за да стигнеме што побрзо и дека ќе им вратиме подоцна. Со нас се однесуваа како да се познаваме 100 години, не можам да ја опишам добрината на тие луѓе – вели Андреа.
Вака пристигна во третата болница во главниот град Мале.
– Неврохирургот тогаш ми вели: „Имавте среќа бидејќи пршлените се прилагодија и нема итна потреба од операција, па да ве испратиме во Србија“. Не знаеме дали дошло до згмечување при транспортот, но пршлените се вратиле во првобитната состојба, но биле малку поместени – вели тој и со олеснување се сеќава на тој момент.
И рекле да најде превоз до Србија и таму да најде лекар. А таа не знаеше каде, затоа што е Македонка. Така таа со голема верба се обрати преку својот Фејсбук профил. Веднаш и одговори новинарката на Телеграф, Зорица Радуловиќ, не знаејќи дека таа всушност го спасува сопругот.
„Не можам да ви гарантирам дека ќе се разбуди по операцијата“
-Ми рече „Еве го твојот број, овој доктор е најдобриот од најдобрите, врвен доктор Славиша Загорац, јави му се“. Докторот ме контактираше, рече дека е запознаен со случајот и дека чекаат да ве известиме кога ќе дојдеме – се присетува Андреа.
Потоа се јавува друг проблем – транспортот. Приватниот авион чинел 140.000 евра. Андреа во очај вели „дури и да го продадам бубрегот, не можам да ги добијам тие пари“.
– Се јавив во српската амбасада во Индија, амбасадорот ме контактираше и ми рече дека прави се за да се најде решение. Низ целата приказна постојано со мене беа амбасадорот и агенцијата „Ај Травел“ низ која патувавме, не ме оставаа на мира. Бидејќи нашиот газда е шеф на „Туркиш ерлајнс“, му се јавив и прашав дали можеме да одиме на комерцијален лет, бидејќи докторот рече дека мојот сопруг мора да е во лежечка положба. Ситуацијата била тешка, бидејќи не смеел да му мрда вратот – раскажува таа дел од голготата.
Транспортот на крајот ги чинел 21.000 евра, а за да одат со нив морале да платат лекар и медицинска сестра, за што дале уште 6.000 евра.
– Среќа што мојот сопруг има многу добри пријатели и неговите пријатели ја собраа таа сума во еден ден. Тие направија многу за нас што ретко кој би го направил некому денес. Мојот сопруг работи во американска компанија, па имавме донации и од неговите колеги – благодарна е Андреа.
По пристигнувањето во Белград, во Клиничкиот центар го запознала доктор Загорац, кој, посочува, пред се е голем човек, а воедно и врвен лекар и професионалец. Болницата, гордо забележува Андреа, изгледала толку добро што морала неколку пати да праша дали се сигурни дека станува збор за владина установа.
– Докторот од Турција кој беше кај нас рече дека ниту една приватна болница нема таква опрема и апарати. Овде во Македонија знаете што е државна болница и никој не мора да ви каже, ова беше луксуз – вели тој.
Марко доби најбрз можен термин за магнетна резонанца и се покажа дека проблемот се пршлените C2 и C3, а не C7 како што сите мислеа. Докторот рекол дека операцијата била толку ризична што не може да гарантира дали Марко ќе се разбуди.
– Операцијата траеше од 7:30 до 11:30 часот. Тоа беа најдолгите четири часа во мојот живот. По операцијата ми се јави докторот, расположен и со насмевка ми рече дека операцијата поминала добро, дека мојот сопруг се разбудил и дека нема потреба да одам во шок соба, туку директно во одделение. Не можам да ти ја опишам таа среќа. Два часа по операцијата, мојот сопруг почнува да ја крева десната нога, почнува да се опоравува и левата рака, се почнува да се нормализира – вели возбудено Андреа.
Сите лекари се воодушевени од неговото закрепнување, а сега чекаат да го испратат во Бања на понатамошно закрепнување.
– Ми рекоа дека за ваква приказна треба да поканам режисер да го напише сценариото за филмот. Никогаш не сум бил верник во мојот живот. Мислев дека ништо лошо не може да ни се случи бидејќи сме добри луѓе и дека такво нешто им се случува само на лоши луѓе. Кога животот ти носи само убави работи, никој не се моли на Бога, никој не вели „Фала ти Боже“ и ние како луѓе го забораваме тоа. Но, кога ќе се случи ваква несреќа, тоа го толкувам како некаква рачна сопирачка дадена од Бога за да видиме што е приоритет во животот – заклучува оваа млада и храбра жена која во секој момент била покрај својот сопруг.
telegraf.rs