На денешен ден пред 30 години беа убиени Србинот Бошко Бркиќ и муслиманката Адмира Исмиќ додека се обидуваа да го напуштат Сараево и да се преселат во српскиот дел на тој град Грбавица. Безусловната љубов на младата двојка и нивната надеж дека ќе пронајдат нов живот на место каде што нема да мора да шетаат со наведнати глави поради нивното име и презиме останува една од најпрепознатливите приказни од военото Сараево.
Бошко, Србин и Адмира, муслиманка, беа убиени на 18 мај 1993 година на мостот Врбања во Сараево, а нивните прегрнати тела останаа таму неколку дена подоцна. Сликата од таа трагедија го обиколи светот, а нивните убијци до ден денес не се идентификувани.
Сараевските Ромео и Јулија, како што најчесто ги нарекуваат медиумите во регионот, се симбол на единство и соживот во главниот град на Босна и Херцеговина, иако немаат спомен-обележје.
Тие се запознале на Олимписките игри во Сараево, а нивното пријателство набрзо се претворило во средношколска љубов, која продолжила дури и кога главниот град на Босна и Херцеговина бил бомбардиран со гранати.
Нивните родители ја поддржаа таа љубов. Заедно одеа на одмори, зими и забави – беа неразделни. Планираа иднина, заеднички живот, свадба, деца, старост, а потоа судбината засекогаш им ги скрши соништата на мостот што го подели Сараево на два дела.
Бошко не го напушти Сараево поради Адмира, а иако живееја километри, се гледаа секој ден. Една година по почетокот на војната во Босна и Херцеговина, тие решија да го напуштат градот и да бараат подобар живот некаде каде што нивната љубов нема да биде судена и каде што нема да мора да шетаат со наведнати глави поради нивната прва и презиме.
Преку заеднички пријател се договориле да излезат од опколеното Сараево, па на 18 мај 1993 година тргнале на слобода. Верувајќи дека примирјето е на сила, не ја дочекале ноќта, туку заминале во 17 часот, туку стигнале само до мостот Врбања, каде првиот куршум од снајпер го погодил Бошко, а потоа и Адмира.
Смртно ранета се доплила до мртвиот Бошко, го прегрнала и издишала.
Нивните тела седум дена лежеле на истото место бидејќи биле на „ничија земја“, а на крајот биле извлечени од припадниците на војската на Република Српска и погребани на гробиштата во Лукавица.
По завршувањето на војната, родителите на Адмира ги префрлиле телата во Сараево, каде што биле погребани рамо до рамо на гробиштата Лав.
фото: Архива
