Имав само три години кога практично живеев на клиниката за онкологија во Клаиќева – сите го знаеја моето име, а со медицинските сестри и лекарите бев на ‘ти’. Во тој момент половина живот го поминав таму поради малигнен тумор на малиот мозок и по пет операции и 16 циклуси хемотерапија конечно ми дозволија да се вратам дома во Вараждин.
Навистина не се сеќавам на тој период. Сè што знам е од приказните на мајка ми. Сепак, едно од првите спомени беше пред куќата на баба ми и дедо ми во Јалковац, каде што живеевме додека се градеше нашата сегашна куќа. Во тоа време моите родители беа преплашени бидејќи не можев да одам. Тоа беше еден од ризиците на операцијата, а лекарите не знаеја дали ќе биде привремена или ќе го поминам животот во инвалидска количка.
Бев со мајка ми и тато надвор на споредна улица и секој ме држеа за рака. Во еден момент само ме пуштија и почнаа да се гушкаат и скокаат од среќа. Во тоа време не ми беше јасно што се случува, но сега знам дека беа многу среќни затоа што повторно одев сам.
Светот на родителите престанал кога слушнале за туморот
Имав само една и пол година кога се започна. Првиот симптом што ми се појави беше дека губам рамнотежа, но како и секое несмасно дете и ова не ги вознемири веднаш родителите.
Се додека еднаш не го доживеав дома пред мама и тато. Замавнав со глава и паднав сам во дневната соба. Моите родители веднаш скокнаа бидејќи почнав да повраќам, што многу ги исплаши.
Набрзина ме однесоа на лекар бидејќи повраќањето не престана. Лекарот од Вараждин веднаш не упати во Клаиќева, Загреб, каде магнетната резонанца на мозокот покажа дека имам малигнен тумор со големина на тениско топче.
Мајка ми ми кажа дека тој момент во лекарската ординација, кога тој го свртел компјутерскиот монитор со снимката со магнетна резонанца и ја кажал таа реченица, и го свртел целиот живот. Светот застана за неа. Таа пукна во солзи и се уште не се ни сеќава што се случило бидејќи повеќе не слушнала ниту еден збор.
Денот и ноќта ги поминувале во чекалната
После тоа почна семејната агонија која траеше една година – пет операции на главата и 16 циклуси на хемотерапија, за кои никој не можеше да гарантира позитивен исход. Најголем дел од операциите беа подготовки.
На пример, ми поставија туба во близина на срцето преку која ми даваа хемотерапија, а со една ја отстрануваа водата што создаваше висок притисок. Беше 23 јануари 2012 година – мајка ми се сети на сите датуми. Но, главната операција за отстранување на чудовиштето од мојата глава беше неколку дена потоа – на 26 јануари и траеше 19 часа.
Слушнав дека мама еднаш им го раскажувала на другарките својот страв од чекалната каде што јадела и спиела со тато, односно ноќта и денот ја поминувала – дека ја губи земјата под нозете и не може да дише, а каменот ѝ падна од срце дури кога докторот дојде да каже дека сè е добро.
Докторот тогаш им кажа на моите родители дека никогаш во својата повеќедецениска кариера не видел нешто да крвари толку многу како кај мојот тумор.
Стекнав пријатели за цел живот
Мама и тато секогаш велат дека се горди на мене затоа што бев најдобриот и најтрпеливиот мал пациент. Ретко плачев и секогаш внимателно ги слушав докторите.
Бев премногу млад за да се сеќавам на тоа, но едно знам, а тоа е дека стекнав доживотни пријатели во Клаиќева. Тоа беа деца од болницата кои го оперираа она што јас го направив – тумор на мозокот.
Деновиве заедно одиме на кампови организирани од здружението Кријешница за деца со малигни заболувања. Неодамна бевме во Тоскана и беше премногу добро за нас. Седум дена бевме без родителите, а не ни дозволуваа да имаме ниту мобилни телефони.
Целта беше да се дружиме, играме и да се запознаеме надвор од технолошкиот свет. Иако на почетокот сите ги превртевме очите на тоа, се покажа дека навистина добро сме поминале без мобилните телефони. Заборавивме дека дури и ги имаме.
telegram.hr