Магдалена Трајкоска (34) од Скопје е пример за херојска истрајност, триумфално извојување на војна со три битки, и радосен, насмеан и распламтен дух. За CRNOBELO.com таа ни раскажува за нејзините три тешки борби со ракот. Првиот пат добила рак на дојка, вториот пат рак на црн дроб, и третиот и последен рак на карлица. Нејзината приказна е пример за тоа како среќата и ведриот дух помагаат за победата на ракот; и како после толку удари од животот, некој може да се крене во новонајдена среќа, радост и мир.
Мојата животна приказна е како лепеза од случувања. Во тинејџерските години се соочив со вест која ме уништи, мислев дека е крајот на мојот живот. Мојата мајка се разболе од карцином.
Не можев да се помирам и да верувам дека тоа ни се случува нас.
Мојот став тогаш беше дека јас не би можела да ја издржам таа болест. Но ете, живот како живот, полн со многу стресови и шокови. Најголемиот шок беше што потоа следуваше смртта на мојот татко, кој мислам и верувам дека некако придонесе да ми се активира канцерот кај мене.
Беше време кога се прогласи пандемија поради Ковид-19 вирусот. Почнав да чувствувам грутка на десната града. Нешто од внатре почна да ми кажува дека ме стигна најлошото на само 32 години.
Итно појдов на лекар и се воспостави дека станува збор за 4 тумори. Направивме биопсија која покажа дека е најголемото зло.
Тоа беше период кога мојот брат се лечеше од тромб на белодробното крило – па би можеле да го замислите сиот тој шок. Мојата мајка беше изгубена и не знаеше каде да оди попрво.
За моја голема среќа, до мене беше мојот сегашен сопруг. Тоа беше и периодот кога јас појдов и на психијатар, што и до ден денес ми помага со секој изоден чекор.
Можеби за многу луѓе и борци ќе звучи глупаво и себично, но имам сопруг кој издржа и издржува сѐ покрај мене и неизмерно сум му благодарна. Имам прекрасна мајка која ми е голем пример, брат и снаа, и секако целото семејство на сопругот.
Но сепак, борбата е само моја. Станав поборбена во животот и поиздржлива. Знам сега како умешно да се борам, и знам како да постапам ако се случи нешто лошо. И секако, во мене сега има нова желба за живот и потреба за насмевка и радост.
Искрена да бидам, сѐ уште имам несакани ефекти, како што спомена и ти. Некои од нив траат многу долго.
За жал, кај нас во Македонија начинот на третирање и лечење се сведува само на претходно одреден „протокол“ кој можеби не е компатибилен за секој човек, бидејќи секој организам и секој човек е различен.
Мојот совет е дека луѓето треба да читаат, да муабетат со луѓе кои веќе поминале низ тоа. И преку нивните примери да се подготвуваат.
Додека го доживував и преживував сето тоа (првиот пат) не беше лесно да се лажам себеси, а и другите. Но, ракот повторно се појави во црниот дроб, и третиот пат на карлица. Имаше метастази насекаде, повторно хемотерапија, повторно истиот пат.
Само што ми израсна коса, повторно морав да ја избричам главата целосно. Тоа можете да замислите колку е погубително за една жена.
Тешко е сето тоа и болно е, морам да признаам, посебно за личност која е во млади години. Но, јас се трудев секогаш да бидам ведра, весела и насмеана. Понекогаш бев и лута на сѐ, но тоа е нормална емоција која се појавува кај сите луѓе кои поминуваат низ оваа болест.
Оваа болест бара јака психа.
Не променив ништо драстично. Јас сум вегетаријанка подолго време. Јадам и пијам скоро сѐ.
Тој период си добив и еден сопствен ангел, го вдомив моето куче Луна кое е со мене во добро и во зло. Огромен љубител сум на животни и имам колку што ми овозможуваат условите.
Со првата хемотерапија почнав во декември 2020 година, а во јануари ја вдомив мојата мила Луна која е мој ангел, и е повеќе од куче. Потоа почнав да ја чувам чинчилата Рики.
Континуирано бојам боенки за возрасни – што прави огромна стимулација на мозокот за некој кој прима хемотерапија. Боев колку можев и колку ми издржуваше раката поради примањето на терапијата, и секако домашни обврски.
Сакам добра музика секако, гледање на филмови со мојот сопруг и најблиски, и едноставно исполнување на времето со многу љубов, радост, смеа и среќа. Тоа ме одржа во живот.
Еден мој пријател после многу дијагнози и метастази ми рече „Ти си Магде трофазна за него.“ Дефинитивно потребна е јака психа, многу читање и споделување на искуства и многу, многу хумор.
Моментално сум многу среќна што и покрај долга и тешка борба сум победник и сега сум многу среќна, возбудена и благодарна што чекам внука од мојот брат.
Фокусирана сум на тоа и ги занемарувам последиците од хемотерапијата кои сепак воопшто не се лесни.
Во иднина велам „како е пишано така.“ Поминав премногу и не посакувам на никого нешто вакво. Се надевам да сум жива и здрава, ако даде Господ и детенце во иднина. И секако само мир и спокој.
crnobelo.com.mk
