Со години, Германија се сметаше за водечка светлина во Европа – и политички и економски моќна, со фигура како Ангела Меркел која беше во секој момент препознатлива на континентот и меѓународно.
Нејзиното повлекување, релативно нестабилната наследничка коалициска влада предводена од социјалдемократот Олаф Шолц и тешкото справување со економските турбуленции поради пандемијата на Ковид-19 ја затемнија ѕвездата на Германија во Европа.
Преку границата, Емануел Макрон – на кого не му се непознати сопствени внатрешни политички битки – изнедри како најважен национален лидер во Европа среде глобалните шокови предизвикани од втората администрација на Трамп и нејзиното непријателство кон традиционалните европски сојузници.
Промена на ликот на европското лидерство
Германија до моментов е сѐ уште без влада, но по постигнувањето на договор во средата (9 април, 2025) јасно е дека на власт ќе се врати таканаречената „Голема коалиција“, предводена од идниот канцелар Фридрих Мерц и неговите Демохристијани како и помалиот партнер, Социјалдемократите.
Но, додека овие етаблирани партии преговараат за условите на нивниот политички сојуз, најмоќната европска економија е заглавена со преодна влада среде баражот оган на царини на Трамп и тековниот конфликт меѓу Украина и Русија. Додека Макрон секогаш беше меѓу најпрепознатливите национални лидери во светот, тој е особено гласен среде сегашните превирања и удобно му е во улогите и на француски претседател и на европски амбасадор.
„Тој има европска порака и оваа порака е координирана, но на крајот, тој е претседател на Франција“, вели Гесине Вебер, соработник во германскиот Маршалов фонд специјализиран за европска безбедност. „Двете се секако меѓусебно поврзани, бидејќи повеќето европски интереси се и француски интереси и обратно.
Додека европските лидери размислуваат за зголемени трошоци за одбрана, па дури и за концепти за обединета одбрана, Макрон дури отиде дотаму што го врати на маса проширувањето на домашниот нуклеарен штит на Франција, на големо разочарување на Русија. Во другите области на надворешната политика, Макрон се обидува да ги унапреди европските интереси по француски линии. „Европа стана многу француска во последните пет години“, истакнува Вебер. По бавниот почеток, Макрон се стави во центарот на унапредувањето на интересите на континентот во Украина и, сега, во справувањето со прашањето за американските царини.
Неговиот мандат и претходна врска со Доналд Трамп, од првиот мандат на американскиот претседател, исто така, му обезбедуваат единствена позиција за комуникација со САД. „Тој беше првиот шеф на држава или влада меѓу Европејците кој можеше да воспостави – или повторно да воспостави – односи со Трамп.
DW
