Дали ви е здодевно од класичните патувања по асфалтирани патишта, дали би сакале итно доживување на природата? Тогаш патот што го гледате на сликата е една од привлечните можности. И можете многу да го возите – 7.000 километри, од северот на Норвешка до југот на Италија. Деновиве пробав само дел од тоа патување со велосипед и добив малку појасен увид во тоа како изгледа во реалноста.
Европски долги патишта
Оваа широка и прилично рамна шумска патека официјално се нарекува Е1 и е дел од мрежата од дванаесет такви патишта низ Европа, кои практично ги поврзуваат сите замисливи краеви на нашиот континент, што води сè до Истанбул. Од сите нив, само Е12 поминува низ Хрватска, оди по нашето крајбрежје од граничниот премин Пловани, па сè до Дубровник. Во другата насока, можете да стигнете до шпанскиот град Сеута. Порано и патот Е6 завршуваше кај Кастава, но сега поради границата меѓу нас и Словенија (и немањето граничен премин на тоа место), крајната точка му е Копер.
Е1 не поминува во близина на Хрватска, најблиската делница до нас е преку Италија, а е трета по должина (најдолгата е Е4, цели 10 илјади километри).
Немам намера да ви кажам што можете сами да гуглате, туку да ви кажам што доживеав.
Навидум лесни 27 километри
Патот Е1 минува низ Германија за неверојатни 1.900 километри и признавам дека тајно фантазирам да пробам такво патување од данската граница на север до Констанц на југ. Сепак, овој пат бев реален и избрав кратка рута помеѓу Монтабаура и Насау. Делницата се вика Вестервалд, по ридско-шумската област низ која минува, што многу ме потсетува на нашиот Горски Котар. Има околу 750 метри искачување, потоа речиси нагло спуштање од 890 метри, но ништо што не сум видел досега.
Првиот поглед на патот не ме импресионираше. Во Вестервалд, имате куп различни патеки кои се многу повозбудливи и попримамливи со сценографијата.
E1 е импресивен првенствено поради неговата должина. Во принцип, тоа е прилично лесно возење, може добро да се поврзе со следната делница преку планинскиот Таунус, до раскрсницата со патот Е3. Цивилизацијата е на дофат на раката, сепак ќе мора да поминете по асфалтирани патишта, па ако ви треба нешто, застанете кај некој од добро одржуваните градови.
Невообичаена пречка
И јас само мислев дека нема што да пишувам, кога налетав на ограден простор на сред пат. Изгледа дека некој ќе чува коњи или крави таму, но нема ни трага ни звук од животните. Ниту таму има нешто засадено. Само ограда, добро затворена, која те спречува да ги поминеш тие триесетина метри пат. Сцената повеќе ме потсети на српски комедии отколку на земја во која никој не смее ништо да гради среде патишта.
Морав да ја заобиколам оградата, а таму не се вози, сè е нерамномерно и многу гранки и трупци. На некои места треба да го земете велосипедот во раце и тогаш првпат се покајав што го имав овој мој планински велосипед. Една гранка ми се заглави во синџирот, па го решив и тоа. Сè уште бев среќен што сè не заврши со прекин на ланецот, ќе морав да го турнам велосипедот до блискиот град.
На работ на откажување
Продолжив со мирно возење, а потоа повторно наидов на препрека: дрвосечачите исекоа голема бука и ја оставија на сред пат. Не ми е прв пат да налетам на такво нешто, дрвосечачите изгледаат како никој ништо да не може. Повторно се обидов да најдам заобиколен пат, најдов патека што само ме водеше подлабоко во шумата, немам поим каде да излезам.
Од бес го оставив велосипедот на земја и беспомошно седнав. Тој ден веќе педалив до германското светилиште Малберг, каде што исто така морав да го турнам велосипедот по угорницата. Потоа стрмно се искачив до ТВ кулата Кепел. Наивно се свртев кон Е1 за да одморам малку, бидејќи во принцип тоа е многу полесна рута. Веќе решив да се вратам на редовниот пат до Велшнеудорф и конечно да возам како маж.
Повторно, овие пречки имаат свој шарм, речиси како да е натпревар во циклокрос, каде малку возиш, малку туркаш, малку го носиш велосипедот.
Откако се пролеаа солзи и беа изговорени уште неколку пцовки, успеав да го префрлам велосипедот и себеси преку таа бука. Остатокот од патувањето помина без изненадувања, ако не се брои дека во еден момент мојот велосипед скокна од удар во дупка, па синџирот повторно ми падна.
Подготвени за авантура?
И колку и да жалев за неволјите, знам дека наскоро ќе се упатам и на тој дел кон Таунус, барем до Шенборн и Идштајн, ако не и до Франкфурт. Овде има посилни искачувања, особено на првата делница.
Но, овој пат нема наивно да очекувам непречено возење. Ако веќе на овој краток потег ме пречекаа работи кои не би ги очекувал во Германија, сигурно има работи и на други места. Ако сакате авантура, долгиот пат Е1, како и останатите единаесет, сигурно кријат грст од нив за вас. Дали сте подготвени за ваков посебен вид на патување, треба сами да процените.
Внимавајте што возите
За почеток, секако набавете си или циклокрос или велосипед со чакал, без проблем ќе ве возат на овој голем макадам, а ќе ви биде многу полесно да го носите кога ќе налетате на ограда или бука среде патот.
Второ, не си поставувајте невозможна цел. Дури и во моите најдобри денови, не би се осмелил да го пробам целиот Е1. Немам време, енергија или пари за тоа. Ако не ви е проблем да поминете два и пол месеци секој ден поминувајќи по 100 километри шумски пат, тогаш пробајте. Но, тогаш сте професионалец на кој и онака не му треба мојот совет.
И, се разбира, воопшто не мора да доаѓате на Е1, рутата Е12 од Плованија до Дубровник ми звучи непобедлива. Не знам каква е ситуацијата таму, освен што никаде во Германија нема да најдете такви сцени.
index.hr
