ДЕНЕС, да живееше, Крунослав Киќо Слабинац ќе го прославеше својот 79 роденден, а по тој повод во соработка со Југопапир ви пренесуваме интервју со Кичо од 1989 година.
Што потоа Киќо и откри на новинарката, прочитајте во продолжение.
Август 1989: Професионално се познаваме од Загреб, се запознавме во Сплит и разговараме на огромна празна тераса, далеку од фестивалските гужви, гледајќи повремено во морето, без кое Крунослав Кичо Слабинац не може да живее, иако е од Славонија.
Разговараме лежерно, така што нема да биде нормално интервју; повеќе како монолог со себе, невозможен без некој кој молчи покрај тебе и слуша. Збор и живот, поп-филозофија на човек кој ни пее веќе дваесет години.
– Денеска нè храни морето – вели Киќо – а пред тоа нè хранеше Славонија, а тоа никогаш не смееме да го заборавиме. Таа нè нахрани. Сè уште се сеќавам на повоените години кога голема сиромаштија и сиромаштија се слеваа во Осиек, во зелена Славонија. Живеев во предградијата на тој град, пораснав со далматинци, знам колку тешко живееја и колку беа сиромашни тогаш, колку си помагавме.
Овој дух на некоја заедница и потребата за помош се развија во мене уште од детството. Така живеам и се однесувам и денес, дури и во сопствената професија, можеби најмногу во неа. Според неговите колеги. И тоа без разлика како понекогаш се однесуваат, без основно домашно образование.
Сочувствувам со нив, затоа што кога ќе се сетам што ги чека и низ што сум поминал, не би сакал повеќе да бидам во нивна кожа! Едноставно понекогаш ги сожалувам. Во право си кога велиш дека треба да напишам мемоари за сето тоа.
Вистина е дека имам репутација на отворен човек – без навика да се снимувам со соговорниците и пејачите. Тоа не е само во мојата природа. Како постар колега, чувствувам дека имам право да кажам, опоменам или приговарам.
index.hr
