Првата награда на тема „Мама е глагол од глаголот „да работиш““, на еден фестивал, му беше врачена на Ненад Бојиќ, ученик во трето одделение на основно училиште. Ова момче го напиша најдобриот, но и најемотивниот текст, во категоријата од 2 до 5 одделение.
Еден ден, на часот по јазик и литература, наставничката објави дека е отворен конкурс за детски фестивал на тема „Мама е глагол од глаголот „да работиш“. Таа најави и дека можеме да напишеме поетски или прозен текст и да учествуваме во него.
Се замислив за момент и прашав „А што да напишам? Останаа само спомените… Спомени за мајка ми, која ми беше омилен збор и глагол. Сакав кога ме гушка, гали и бакнува. Сакав кога ја правеше мојата омилена торта, сакав кога ми го подготвуваше омиленото јадење. Сакав… Бев среќен додека таа се грижеше за нас петмината. Можеби не ѝ беше лесно, но не го покажа тоа.
Секогаш нè пречекуваше со својата, за мене најубава насмевка. О, колку бев среќен! Се сетив и на нашите родендени. Секогаш ни правеше торта, дури и најобична, бидејќи живеевме на село и немаше секогаш потребни материјали или пари за да ја купиме. Без разлика на сето тоа, јас бев среќен. Мама, тато и ние… Животот ми беше како бајка, а потоа… Едно утро се разбудив и ми рекоа дека мајка ми повеќе не е тука.
Мојот омилен глагол престана да „прави акција“. Мама реши да не биде повеќе со нас, да не биде повеќе извор на мојата среќа и сигурност. Таа одлучи да биде само спомен, а не „омилен глагол“. Не сакав и не можев да верувам во сето ова. Со денови се надевав дека тоа е само нешто што ќе помине. Често ми се чинеше дека ја слушам како доаѓа и се смее. Ми се чинеше дека ме вика како што секогаш ми викаше – Нешо! Често ја сонував. Но…
На крајот останаа само спомените и вечното прашање „Зошто? Дали беше толку тешко да се направат сите овие дејства и да се биде нечиј омилен глагол…? Дали беше толку тешко…?
На конкурсот беа пријавени речиси 400 дела на основци.
telegraf.rs
