Мишо Ковач денеска го слави својот 81 роденден, а на музичката сцена е присутен речиси 60 години. По повод неговиот роденден, во соработка со Југопапир, ви ја пренесуваме приказната како дошол до првата плоча во 1964 година.
Јануари 1970: „ВО МАЈ 1964 раскинав со моите другари од клапата и се упатив кон Загреб, таму имав тетка, а тоа значи дека во деновите на нова потрага, во уште едно преиспитување на моите способности. ќе има кревет и полна чинија.
Загреб требаше да биде мојата последна станица, раскрсницата од која трипати дневно сообраќа брз воз преку Перковиќ до Шибеник.
„Мишо“, си реков, „не се губи во сомнителните лавиринти, собери доволно храброст и веднаш удри на вистинското место, треба да бидеш храбар но не и дрзок!“
Не отидов ни кај тетка ми од станицата, туку прашав еден возач на трамвај:
– Ве молам, дали знаете каде се наоѓа фабриката Југотон?
Еден човек си го чеша увото, размислува и одеднаш:
-Таму прават музика на плочи, нели?
Се качив во трамвај, се симнав за прв пат во животот во Дубрава, се упатив кон зградата Југотон, застанав на првата врата, тропнав и прашав:
– Кој е тука уредник на забавна музика?!
Ме погледнаа повеќе со чудење отколку со љубопитност, а некој праша:
– Кои народни мелодии ги пеете?
– Пеам забавни мелодии!
Ми рекоа да го барам Пер Готовац, среќни што лесно се ослободија од мене. Во ходникот го сретнав Ивица Курталиќ и ме однесе во просторијата каде што работеше Перо Готовац.
– Еве, што сакаш?
– Би сакал да направам плоча!
Никогаш нема да го заборавам изгледот на Пера. Збунето зјапа во мене. Очекував дека прво ќе се насмее со потсмев, а потоа ќе пукне во рикање.
– Само рекорд?!
– Да, табла. Јас сум Мишо Ковач.
Перо на Добричина за малку ќе одговорил: „Мило ми е, а јас сум Наполеон Бонапарта“. Ми се чини дека никогаш не успеа да си ги среди впечатоците, но нешто го натера да сака да ме задржи, наместо да се ослободи од мене со учтив: „Сега сум премногу зафатен, дојди за три месеци да разговараме“.
– Од каде си?
– Од Шибеник!
– И така!
– Другар Готовац, направи ми услуга, дојди вечерва, ако имаш време, во Градското кафе. Таму настапувам од вечерва.
Настап во Градско Кафе
Што друго можеше да направи освен да ветува. И што да правам ако не дојде. Кога сега, пет години подоцна, разговараме за нашата прва средба, Перо не пропушта да го повтори она што ѝ го кажал на сопругата тој ден: „Мани, замисли, утрово еден Шибеник ми влезе и како гром. од ведро небо: Би направил плоча!“
Имав многу време до таа вечер да размислам за мојот настап, веќе се каев за процесот, малку се покајав што не стигнав до Готовац преку некои врски и потоа да му кажам на човекот нешто за себе, па дури потоа. воздржување, навести желба за снимање на снимање.
Но, веќе ништо не можеше да се поправи. Не се ни надевав на кеш. Имав слушнато за него, колку е сместен и како се грижи за младите таленти, но она што е многу, е многу.
За малку ќе се пресеков кога го видов Пер Готовац со сопругата и Алфонсо Вучер на вратата од Градското кафе. (Од каде ја добив таа чудна слика, не знам, но за момент ги видов како три меча!)
Ја избрав мојата најдобра муниција за испукување, прво пукав Can’t Stop Loving You, а потоа и Non Ho L’eta. Пеев колку што можев, но не се осмелив да погледнам кон нивната маса. Полесно е да се најде сила да се пробие во собата на уредникот, но потешко е да се види изразот на неговото лице и од вознемиреност да се пола запре песната.
Но, и на пеењето му дојде крајот. Се приближив до нивната маса. Перо стана, ми подаде рака и ми рече.
– Дечо, добро пееш, добро интонираш, стилот ти е доста добар…
Застана таму. Но, тоа беше доволно за вечерва. Подобро е да не продолжи да црта, да најде некои потешкотии. Кога тој продолжува:
– Ќе направиме рекорд!
– Дали се шегуваш? – се напнав.
– Дали изгледам како несериозна личност? Дојдете задутре!
Се ослободи од нервите
Добро е што микрофоните се уште не се од шеќер, затоа што ќе го изедев во два зала. Се распалив со нови песни, ослободувајќи се од стравот, пеев како што може да пее најсреќниот човек во овој прекрасен, убав, розов свет!
Конечно излезе албумот, омотот го дизајнираше уметникот Јозо Ќетковиќ, па барем ги мами муштериите, а јас едвај чекав да го видам моето прво музичко чудо на излозите, тоа прилично закржлавено недоносено бебе со само две мелодии – Не можам да престанам да те сакам И ти беше дел од светот.
Паднав од моите нозе од шетање низ градот, од посетување продавници, проверував инкогнито како оди продажбата и ми дојде да го истресам последниот динар од џебот, да се задолжам и да ги купам тие плочи преку доверлива личност, па дека во Југотон зине од изненадување“.
index.hr
