Оваа приказна за исцелувањето на Острог е стара неколку децении, но до ден денес се прераскажува само од една причина – да се разбере сета Божја величина.
Имено, Петар Копривица секоја година со децении доаѓал во Острог околу Лучиндан и тоа го правел до неговата смрт. Неговата цел била да се моли на Бога и да му се заблагодари на свети Василиј што го излечил од тешката болест.
“Во мојата младост припаѓав на прогресивната струја, како што се сметаше во тоа време, и не верував во ништо. Ја отфрлив секоја вера во Бог. Исто така, не верував во ниту една сила на светецот. И покрај сето ова , Бев познат богохулник на Божјото име Сè проколнував и Но семилостивиот Бог не ми дозволи долго да останам во такво тешко беззаконие.
Во јануари 1920 година, тешко се разболев. Мојата болест беше неподнослива, не само за мене туку и за моето семејство. Во тие неволји, наместо да се обраќам кон Бога, јас сѐ повеќе го хулив Бога. Залудно, родителите, браќата и сестрите ме одвраќаа од пцуењето и неверувањето. Болеста се влошуваше секој ден и на крајот почнав да се грчи.
Џабе се мачев и трошев пари од доктор до лекар, од билкар до билкар, немаше помош. Напротив, маките беа тешки и неподносливи. Моите изгубија секаква надеж дека некогаш ќе закрепнам.
При овие неподносливи маки често ми велеа и советуваа да одам во Острог, во Св. Василија. Додека можев да трпам неволји, не прифаќав такви совети, бидејќи не верував во нив.
Сепак, депресивен од болка и долго врзан за кревет, се согласувам да одам во Острог. Со многу мака, на тој свет ден, мојот помал брат Лука ме донесе во Горниот манастир. Му пријдов на светецот, а потоа излегов надвор да се одморам малку.
Младиот јеромонах Борис Кажанегра (подоцна игумен на манастирот Прасквице), откако детално дозна за мојата болест, ме утеши велејќи дека Господ и Свети Василиј ќе ми го вратат здравјето, доколку цврсто верувам и искрено се молам. Потоа ми прочита молитви за житието на Светителот и го заврши бдението. Ноќта ја поминав во црквата и на моја радост токму таа ноќ почувствував големо олеснување.
Следниот ден се симнав во Долниот манастир и овде, покажувајќи кон црквата, завршија со осветувањето на путерот. По ова се враќам дома, во Никшиќ, со намалена и поднослива болка. Таквата состојба траеше неколку дена додека еден ден влегов во работилницата и видов дека една работа не ја заврши добро мојот помлад брат Ѓорѓије.
Тогаш, според мојата лоша навика, лут на брат ми, почнав да го навредувам името на Бога и Неговите Светии. И ете чуда! Во исто време, болките се неспоредливо посилни од пред да заминат во Острог. Тогаш се уверив, цврсто и непоколебливо, дека постои Бог кој казнува и наградува.
Се покајав со солзи во очите што ја навредив Божјата милост. Солзите не беа доволни да ги измијат мојот грев и мојата дрскост. Состојбата на мојата болест стануваше се полоша и поочајна секој ден. Поминав цели четири месеци во таа состојба. Нервите ми беа само запалени. Имав чувство дека нешто гори во мене и врз мене. Покрај тоа, воспалението на нервите целосно ме грчеше, така што не можев да ја одвојам главата од колената. Во тие неискажливи маки ја дочекав пролетта. Нешто неодоливо ме привлече кон Острог.
Тоа беше желба и на моите домородци. И штом зимата стивнува, најмалиот брат Филип ме качи на коњ, а во сабота на Теодор, ноќе, стигнувам во Горниот манастир. Таму повторно ми беше прочитана молитвата и заврши бдението. Кога осамна Првата недела на Великиот пост, се симнав во Долниот манастир на Св. литургија, каде што се причестив. По ова, благодарение на милоста Божја, исчезнаа тие тешки и неподносливи болки. Можев полека да се движам. Тоа ми даде сила и ми ја поттикна желбата да одам во манастирот Ждребаоник, да се поклонам на св. Арсенио.
Господ ми даде сила и ја исполнив таа желба. Се вратив дома од манастирот Ждребаоник. Болката не исчезна целосно, но беше поднослива. Но сега внимавав да не го налутам Бог повторно. Никогаш повеќе не се сомневав во Божјата милост и казна. Се обидов да живеам според Божјиот закон. Постев, ја посетував Црквата и често барав од свештениците да прочитаат молитва за целосно исцелување. И колку што живеев попобожно, моето здравје се подобруваше, но долго време не можев да се поправам.
Во тие денови посакувам уште еднаш да одам во Свети Острог. Овој пат со мене дојде и сестра ми. И во оваа прилика пред житието на св. Василија, ми беше прочитана молитва. По оваа молитва се чувствувам целосно здрав. Срдечно му благодарам на Бога и на Светиот за исцелението, и се враќам дома со моите нозе како да сум препороден во телото и душата.
Таа болест никогаш не ми се врати. Ова вистинско признание се случило во 1922 година. Секогаш сум му благодарен на св. Василиј за моето исцеление, а и постојано му благодарам што преку болест ме навикна на покајание“, рече старецот Петар.
pink.rs